Onderweg

Dondergavond, 8 mei

Ik trek de voordeur achter me dicht na even ‘dag lief huis’ te hebben gezegd. 2 maanden lang zal nu een tentje ons huis zijn. Maandenlang hebben we ons voorbereid op deze reis, zorgvuldig de route uitgestippeld en paklijsten gemaakt. Maar het meest spannend vind ik wel de complexe treinreis die we moeten gaan maken. Met de fiets is het altijd extra spannend, ben je op tijd, vind je de juiste coupe waar een fiets kan staan? Onze eerste reis gaat met de nachtrein van Amsterdam naar Zürich. En wat fijn dat onze schoonzoon Vincent ons met de auto brengt. 

We parkeren de auto bij het Centraal Station, rollen met onze volbeladen fietsen het mooie gebouw in en vinden snel de lange trein die ons door de nacht naar Zwitserland zal brengen. Onze zitplaats is 6 wagons verder dan de plaats voor de fietsen. Fijn dat Vincent ons nog even helpt met het sjouwen van de bagage. De trein vertrekt, we zwaaien nog even en onze grote reis begint!

Vrijdag 9 mei

Die nacht slapen we weinig, we hebben zitplaatsen en dat slaapt niet fijn. Langzaam zien we het weer dag worden, terwijl het landschap en stationnetjes voorbijzoeven. Met anderhalf uur vertraging komen we in Zürich aan. We droppen alle bagage op het perron en zoeken onze fetsen op, 6 treinstellen verder. Gelukkig staan ze er nog, we laden op en nemen een regionale trein naar Glarus. Daar wacht een jeugdvriendin van Wilma die al bijna 30 jaar in Zwitserland woont. Wij zijn nog nooit bij haar in thuis geweest en verheugen ons op deze ontmoeting. 

Ze staat al klaar op het perron en het is een hartelijk weerzien. Ze woont met haar man en 2 kinderen in een mooi apartement met uitzicht op de besneeuwde Alpen om haar heen. Maar vooral bijzonder is de band, die na al die jaren nog zo vertrouwd is. We hebben hele fijne gesprekken over alles wat we hebben meegemaakt, onze kinderen en familie. Het zijn inspirerende momenten, wat fijn dat wij onze reis zo mogen beginnen. We krijgen rondleiding door Glarus en hebben een gezellige maaltijd samen met haar gezin. Maar dan gaat het lichtje echt uit bij ons, we zijn nog zo moe van het slechte slapen vannacht. We rollen ons bedje in en zijn zo in dromenland. Wat hebben we al veel meegemaakt!

Zaterdag 10 mei

We staan vroeg op om de regionale trein terug naar Zürich te nemen. Uitgezwaaid door Trijnie en een lunchpakket in onze rugzak begint een nieuwe treinreis. Het plan was om nu helemaal door te gaan naar Bologna, maar de fietsplekken waren niet beschikaar. Wij gaan nu tot Lugano, dan gaan we zondag het laatste stuk doen. De trein naar Lugano is bijna een halve kilometer lang, ongelofelijk. Wij moeten helemaal naar wagon 3, een hele wandeling. Gelukkig is dit het beginpunt van de trein en hebben we genoeg tijd. Het is een mooie reis, we zien de Alpen komen. Maar dan wordt het donker, een tunnel. Als het na 10 minuten nog donker is ga ik op zoek naar informatie. Het blijkt dat dit de nieuwe Gothardt tunnel is, met 57km de langste treintunnel ter wereld! Wat een onvoorstelbaar eind, dwars door de berg. En hierboven hebben wij onze zwaarste fietstocht ooit gemaakt toen we drie jaar geleden over de schitterde Gothardtpas trokken op ruim 2 kilometer hoogte. Daar zien we nu allemaal niets van, met hoge snelheid razen we er onderdoor en zijn al snel in Lugano. Daar mogen we dan eindelijk gaan fietsen. Het is maar 6 kilometer naar de camping aan het meer daar. We mogen meteen een heel eind naar beneden en razen met hoge snelheid over de Zwitserse wegen.  We worden hartelijk ontvangen, maar moeten wel meer dan 50 euro afrekenen voor onze kleine tent met twee fietsen. Ja, Zwitserland is echt wel duur. Maar wat heerlijk om weer de vertrouwde routine te doen, onze tent op te zetten en de stoeltjes uit te klappen.

We hebben een rustige plek en het is een heel stille omgeving. Alleen zitten we onder de landingsbaan van het vliegveld hiernaast. Ieder kwartier stijgt met veel lawaai een sportvliegtuig op. Maar daarna is het weer heerlijk stil. Op deze camping komen we even heerlijk tot rust, morgen de laatste treinreis.

Zondag 11 mei 2024

We zijn vroeg opgestaan om onze trein naar Milaan te halen. We pakken voor het eerst weer de tent en de kampeertspullen in en het gaat al heel geroutineerd. Het is een prachtige dag en de omgeving is hier heel mooi. Onze trein gaat eerst van Lugano naar Milaan. 

Op de grens met Italië stappen er een aantal douaniers voor een controle de trein in, we komen terug in de EU. Als we in Milaan aankomen hebben we een kwartier om over te stappen, maar we weten niet op welk perron onze trein naar Bologna zal vertrekken. Als we uitstappen komen we in een mierennest van duizenden mensen, er is eigenlijk geen plek om te lopen. We zijn elkaar kwijtgeraakt en in dit gekrioel is het bijna onmogelijk elkaar terug te vinden. We bellen elkaar en uiteindelijk vinden we elkaar terug, nu nog de trein! We krijgen hulp bij de informatiebalie, want de trein die we moeten hebben heeft een heel ander nummer dan ons ticket. Ook nu weer honderden meters langs de lange trein lopen voor onze fietscoupé. Maar we zijn binnen en na de schrik is het nu drie uur lang ontspannen zitten. Het landschap is hier wat saai, zo plat als een Hollandse polder. Dan beseffen we ook dat het vandaag moederdag is, voor ons allebei de eerste moederdag zonder moeder. We missen ze vandaag. Ik neem nu ook de tijd om aan het eerste blog te typen. 

Dat doe ik via een klein BlueTooth toetsenbordje op mijn telefoon, het werkt best goed.

En dan zijn we in Bologna! We stappen op onze fietsen en rollen door de stad, op weg naar onze camping. 

Het is moeilijk te omschrijven wat een heerlijk gevoel dit is. Wat een groot gevoel van vrijheid overvalt ons, met onze fietsen kunnen we gaan waarheen we willen, op eigen kracht. Het voelt zo anders om door een Italiaanse stad te fietsen als door Hilversum. Via verrassende wegen, steegjes en fietspaden komen we op onze camping. We worden hartelijk ontvangen en vinden voor ons tentje een mooie plek. Na een verfrissende douche fietsen we snel de stad weer in, nu zonder bagage. Wat een heerlijke stad is dit! 

Het is prachtig weer, het centrum is vol flanerende mensen en zelfs op deze zondagmiddag zijn de winkels open.We bezoeken de mooie Basilica San Petronia. In deze kerk steken we een kaarsje aan voor alle mensen die ons lief zijn. En voor onszelf, nu onze lange fietsreis gaat beginnen.

Wij lopen daarna heerlijk door de straten van Bologna en geniet samen met alle mensen hier van de fijne sfeer.

Na een spaghetti Bolognese en het heerlijkste Italiaanse handijsje rollen we als coureurs terug naar onze camping.

Maandag 12 mei

Het is heerlijk weer als we vanmorgen de tent inpakken. We hebben er echt zin in, dit is onze eerste etappe in Italië. Met volbeladen fietsen rollen we de camping af en gaan weer dwars door een zonnig Bologna. Plots fietst er een Italiaanse jongedame voorbij, die enthousiast iets aan ons vraagt. We verstaan haar niet, maar krijgen dan een heleboel duimpjes. Blijkbaar lijkt haar het vakantiefietsen ook wel wat. We stoppen nog bij de indrukwekkend grote kerk, de Basilica di San Pietro. Nu gaat het de stad uit via hobbelige fietspaden in groene buitenwijken. Net buiten de stad hebben we een keuzemoment, langs mooie kleine paden de officiële route volgen waar mogelijk een brug afgesloten is, of een veilige omweg kiezen. We kiezen voor het eerste. Door een prachtig park gaan we, een klein weggetje, een smal pad over een veld en dan gaat het steil naar beneden door iets wat een rivierbedding lijkt, niet te fietsen. Ik ga lopend polshoogte nemen of we de brug kunnen nemen. Dan zie ik dat er helemaal geen brug meer is. Er staan alleen een paar grote pilaren. 

We moeten weer helemaal terug.  Een tijdje later loopt onze route weer vast, we zitten op een gravelpad waar een groot bord staat ‘verboden voor fietsers’. We moeten weer omfietsen en puzzelen op de kaart wat mogelijk is. Kilometers later kunnen we de route weer oppakken. We moeten de fietsen wel onder een slagboom doorschuiven. Nu rolt het weer fijn en dan zien we een kasteel opdoemen. Onze route gaat dwars door de poort over het binnenplein, het is echt een mooie plek.

Nu gaat het over bergachtige wegen met prachtig uitzicht op de Appenijnen die we beklimmen. We komen over een mooie smalle tuibrug en later op een klein paadje waar we door een riviertje moeten fietsen naar de overkant. Als we even later lunchen aan de kant van de weg gaat het betrekken. Dan gaat het ook regenen en zelfs onweren. Nu moeten we langs een provinciale weg met veel verkeer, niet prettig. Als we de weg uiteindelijk kunnen verlaten worden de wegen heel steil, af en toe moet Wilma lopen. Als onze GPS aangeeft dat we linksaf moeten, staan we plots voor een groot hek. De brug die hier was is compleet verdwenen. 

Waarschijnlijk zijn hier onlangs grote overstromingen geweest. We moeten weer een heel eind om.

Het is inmiddels best laat als we in Vergato komen en we beseffen dat we de camping niet meer kunnen halen. Op google vinden we dat Vergato een hotel heeft. We fietsen erheen maar het is gesloten. Als ik het telefoonnummer bel wat op de deur staat blijkt het een Nederlandse eigenaar te hebben. Hij is onderweg, we wachten 20 minuten in de stromende regen en dan hebben we een hotelkamer. Ze maken hier ook heerlijk eten, maar dat hadden we zelf al ingekocht. In een park achter het hotel bakken we ons eigen maal op onze gasbrander.

Dinsdag 13 mei

Als we op staan moeten we het hotel uit voor het ontbijt. Van de eigenaar hebben we een kaartje gekregen en daarmee moeten we ons melden bij een koffiezaakje een paar straten verderop. We laten het kaartje zien en krijgen een ontbijt van een grote soort gevulde croissant, ‘brioche’ en een heerlijke cappuchino en thee. Er zitten hier allemaal mensen uit dit stadje, blijkbaar is het hier heel normaal om buiten de deur te ontbijten. Het zou vandaag de hele dag regenen, maar het is droog en de zon begint zelfs te schijnen. 

Onze route gaat nu via kleine wegen en regelmatig komen we zomaar een stuk fietspad tegen die hier en daar is aangelegd. De bergachtige omgeving is schitterend maar we moeten ook flink klimmen. Dan zien we plots een vreemd groot gebouw liggen in een dorpje. 

Ervoor staan enorm hoge betonnen zuilen en ik herken er een klokkentoren in. We zijn nieuwschierig en zetten de fietsen neer. Als we naar binnen gaan komen we in een schitterende lichte ruimte, helemaal wit waar veel licht naar binnen komt. We herkennen er een beetje onze Regenboogkerk in. 

Een beetje ontroerd zijn we wel, het is fijn om hier rond te lopen. We komen er achter dat deze kerk ontworpen is door de beroemde Finse architect Alvar Aato.

Dan gaat het verder, flink omhoog. Maar we hoeven gelukkig niet ver vandaag want de enige camping hier is niet ver meer. Maar als we er komen is het hek dicht met een bord ‘Martedi chiuoso’, dinsdag gesloten. Wat nu? Ik trek de stoute schoenen aan, het lukt me het hek open te maken. Om de hoek zie ik iemand het gras maaien. Hij spreekt geen engels maar met wat woordjes italiaans begrijp ik dat we er wel kunnen staan. Er staat hier nog één camper, verder is er niemand. 

Nu hebben we tijd om het eerste blog af te maken. Morgen een lange etappe naar Florence!